MOTORÓW GWAR - INDONEZJA

Lot trwał prawie 9 godzin i na samą myśl, robiła mi się gęsia skórka. Ale było tyle roboty, że nie wiedząc kiedy wylądowaliśmy w stolicy Indonezji - Dżakarcie (Jakarcie). Szybkie sprawdzanie samolotu, pakowanie słuchawek i koców do wielkich szarych toreb z kozą w logo i na odpoczynek. Hotel Sheraton znajduje się tak blisko od lotniska, że jeszcze udało się spotkać Crew, którzy wracają naszym samolotem. I tu niespodzianka, bo spotkałam Holly z Manchesteru, z którą ostatnio byłam na plaży. Krótka wymiana informacji, kogo lubimy, kogo mniej i już można było odebrać klucz do pokoju. Aaaa..no zapomniałam dodać, że jest tu strasznie gorąco, wilgotność przekracza wszystkie skale porównawcze i można by się kąpać co 10 minut. Aparat mi ciągle paruje i nie da się zrobić zdjęcia, żeby wszystko na nim nie było za mgłą. No ale można się było tego spodziewać, w końcu jestem w Azji a nie w Kej-Keju gdzie pewnie teraz jak na maj przystało pada śnieg.

Hotel cudowny, bajeczny i aż nie chce się stąd wyjeżdżać. Fanastyczna roślinność, zachwycające ogrody, widok na jezioro i kameralny basen z wodą tak ciepłą, że pierwszy raz weszłam bez skrzywienia, że lodówka. Pokoje przestronne z drewniana podłogą i tym niesamowitym klimatem orientu, zupełnie innego niż poznawałam do tej pory. Po przylocie wszyscy poszli spać, ale z cieniasami to tak jest, najpierw się napalą, a na końcu pójdą spać. Nie czekając na zaproszenie, szybki prysznic, wysłałam do pralni uniform i ruszyłam na city. CS odradzała, bo niby niebezpiecznie, ale może mi się stać w taksówce cykając zdjęcia przy otwartym oknie? No fakt byłam nie lada atrakcją, ale z taksówki wysiadać się nie odważyłam. Muslimy w azjatyckim wydaniu, nie są jeszcze przeze mnie zbadani i nie wiem na co można sobie pozwolić a na co nie. Objechałam całe miasto taxi w ciągu 3 godzin, mój aparat odmówił posłuszeństwa i większość zdjęć jest zamazana, co jeszcze bardziej skłania mnie do kupna porządnego sprzętu oczywiście firmy Nikon.

Jakarta jest niezwykła. Miasto huczy, jest gwarno a wszędzie motory, motorynki, skutery w najdziwniejszym wydaniu. Można z łatwością podróżować, taksówki są tanie jak ukraińskie sprzątaczki i jedyną rzeczą, której do tej pory nie ogarnęłam jest ruch lewostronny. Żeby ich diabli, mało tego, że trzeba uważać żeby nie zostać rozjechanym przez tuk-tuka, rikszę bądź motor, to jeszcze trzeba pamiętać z której strony. Jak już jestem przy drogach i taksówkach, zaobserwowałam strasznie ciekawe zjawiwsko jakim jest autobus. Pewnie dla wielu czytelników Ameryki tym nie odkryje, ale strasznie mnie to rozbawiło. Siedzą w taksówce z oczami wlepionymi w każdym bazar, lokalne stoisko z jajkami, z których z pewnością przygotowuje się jakis lokalny przsysmak i wiele innych kramów przy samej ulicy, aż widzę autobus. Na pierwszy rzut oka, autobus jak autobus, tyle że widmo, bo kierownica po prawej i ciągle wydaje mi się, że nie ma kierowcy, drzwi też po lewej, ale co najzabawniejsze - środkowe drzwi są na takiej wysokości, że trzeba by mieć drabinę żeby się dostać do środka. I tutaj zaczął się zonk, czyli w jaki sposób niewielkiego wzrostu azjaci wsiadają do autobusu, przecież nie fruwają. Dopiero po jakimś czasie zobaczyłam platformy coś w rodzaju naszych peronów na stacji PKP i ściśniętych dziwnej urody ludzi. Olśniło mnie.

Wróciłam do hotelu wieczorem w największą ulewą jaką na oczy widziałam. Lało niesamowicie, a wycieraczki z niebieskiej taksówki nie wyrabiały. To był najlepszy czas na teleport, więc nie czekając ani minuty zasnęłam i obudziłam się dopiero w hotelu. Nie było znowu chętnych na robienie czegokolwiek więc poszłam na neta. Komputery do użytku publicznego dostępne są w lobby, poklikałam i zupełnie przez przypadek spotkałam Kapitana i dwie inne osoby, który nie specjalnie przypadły mi do gustu - wybraliśmy się na SeaFood. Gdybym była miłośnikiem krabów, glonów i innych ośmiornic, pewnie skakałabym z radości, ale obiecałam sobie pójść do lokalnej knajpy a to była jedyna okazja. Zamówiłam rybę, która wyglądała jakby była już zjedzona zanim ją podali, ale musze przyznać , że była wyśmienita. Do tego zielona fasolka, ryż podany w jakiś zielonych liściach, jak będę w Azji częstszym gościem to pewnie opiszę bardziej szczegółowo co i jak mi podano. Reszta zajadała się krewetkami na ostro, małżami i kalmarami a wszystko podane z sosami o smakach, których nigdy w życiu nie próbowałam. Coś pysznego. Zgodnie z zaleceniami Alka, napiłam się coca-coli bez lodu, bo oprócz gryzących komarów, ameba jest dość powrzechna.

Następnego dnia relax na basenie, ćwierkanie ptaszków i niesamowite widoki z plecionego leżaka. Czy takie chwile nie mogą trwać dłużej. Uwielbiam takie layovery, zobaczymy jak będzie w Casablance. Jutro rano wracam do Dohell i w nocy ruszam na podbój Maroka. Zapowiada się zwiedzanie. Pozdrawiam wszystkich serdecznie tym razem z Indonezji.